Levend voedsel (deel 2) - wild en vegetarisch

WILD

Al heel mijn leven heb ik belangstelling gehad voor kruidengeneeskunde. Van oma's huis-en-tuin-toepassingen"  tot moderne fytotherapie. Vanaf een vrij jeugdige leeftijd heb ik mij dan ook beziggehouden met zelfstudie naar dit onderwerp en ben ik doorgaans mijn eigen “proefkonijn” geweest in het toetsen van opgedane kennis. Ik heb mezelf over de jaren heen afgeholpen van chronische maagbranden, oprispingen en maagontstekingen, tal van andere stress gerelateerde klachten die zo typerend zijn voor Hoog Sensitieve Personen bij algehele overprikkeling (hoofdpijnen, angstigheid, depressie), terugkerende blaasontstekingen, chronische terugkerende candida(schimmel)infectie (die ironisch genoeg een gevolg bleek te zijn van antibiotica die ik voor een andere infectie voorgeschreven kreeg.) Dit allemaal met behulp van natuurlijke geneesmiddelen: kruiden, etherische oliën, ontgiftingskuren, probiotica  als ook niet te onderschatten door mezelf te leren beter met stress om te gaan met als grootste hulpmiddelen meditatie en yoga. Pas toen ik bij voeding als medicijn uitkwam besefte ik dat kruidengeneeskunde en vaak ook algemener “natuurgeneeskunde” gebaseerd zijn op een gelijkaardig symptoomgericht principe als de klassieke geneeskunde. "Voor elk kwaaltje een zalfje" - evolueerde later tot "voor elk kwaaltje een pilletje"! Ik koos er dan weliswaar voor om mezelf te "behandelen" met volledig natuurlijke geneesmiddelen, maar het bleven nog steeds geneesmiddelen. Een paar jaar geleden heb ik voedsel ontdekt als medicijn en dit is voornamelijk begonnen met aanzienlijke hoeveelheden vitaminensupplementen om mijn tekorten aan te vullen en is verder geëvolueerd naar een hoofdzakelijk rauw en vegetarisch dieet. Sindsdien breng ik gemiddeld 1 keer per jaar een bezoekje aan mijn dokter - om een voorschrift voor de pil voor het komende jaar te krijgen, en DAT is dan voor mij het grootste verschil: ik heb geen geneesmiddelen meer nodig, natuurlijk of niet - ik word gewoonweg bijna niet meer ziek! 

Maar nooit is het bij mij opgekomen dat heel veel van deze geneeskrachtige planten gezien kunnen worden als voedsel...tot ik op het internet toevallig de chaotische en soms zelfs overenthousiaste Markus Rothkranz tegenkwam, de maker van "Free food and medicine". Ondanks zijn overdreven veramerikaanste trekjes en uiterlijk vond ik dat hij een punt had. De volgende stap in denkwijze van het rauwe dieet en zeker het OERDIEET is het opnemen van wilde planten en kruiden in de dagelijkse voeding. Overal in onze (zelfs stedelijke) omgeving worden we omringd door eetbare planten, maar de kennis is verloren gegaan... 
Ik ben geboren in een land waar deze kennis nog een beetje levend wordt gehouden en waar het zelfs voor stadsmensen relatief normaal is om paddenstoelen en bessen bijvoorbeeld of ander fruit te gaan zoeken en inslaan in het wild. Hier in België daarentegen worden dat soort praktijken sterk afgeraden en hebben mensen teveel schrik om iets giftig op te eten waardoor dingen als paddenstoelen, bessen, zelfs noten vaak blijven hangen/staan tot ze vanzelf vergaan. (Of ze worden verzameld door de Turkse en Bulgaarse bevolking die weten dat deze dingen niet giftig zijn maar gratis voedsel) 
Maar waarom zou je wilde planten verkiezen boven kruiden die je in jouw achtertuin in potten kweekt of koopt inde biowinkel? Wel wilde planten worden niet verzorgd door de mens, ze worden 100% blootgesteld aan de elementen en moeten "moeite doen", echt willen leven, taai zijn. Deze planten hebben vaak diepe wortels die van diep in de grond mineralen omhoog brengen wat ze nog meer nutriënten-dens maakt ten opzichte van biologisch gekweekte kruiden/groenten/fruit. Je ziet ze dan ook vaak groeien - en we noemen ze dan “onkruid” - op de meest onleefbare plaatsen zoals tussen de stenen van de stoep of in barsten in een muur bijvoorbeeld.
Ook zijn deze planten "ongecultiveerd" door de mens. Bijvoorbeeld onze groenten (en zeker granen) zoals we ze de dag van vandaag kennen - zijn het product van generaties lange selectie door de mens. Het resultaat is een kunstmatige plant. Tarwe bijvoorbeeld is kunstmatig in die zin dat het zaad niet kan ontkiemen zonder het eerst te dorsen, dus deze plant kan zichzelf niet voortplanten zonder tussenkomst van de mens. Selectie gebeurt meestal op grootte en meest gewenste smaak en kleur. Dus groenten die in het wild (dus van nature uit) bijvoorbeeld een kleine knol hebben, hebben we uitgeselecteerd en kweken nu van hen enkel degene met grote knollen. Dit tendens is een soort "opblazen" van onze voeding, kwantiteit ten koste van kwaliteit als het ware, meer volume en minder voedingsstoffen.

Terwijl de wilde voorlopers van onze groenten (en granen) misschien een kleiner volume hebben aan eetbare bladeren/vruchten/zaden/stengels/knollen - zitten deze gewoonweg volgestampt met nutriënten en andere stoffen die ons lichaam gezond en in balans houden.

Dus mijn conclusie uit dit alles is: het wordt eens hoog tijd dat we deze verloren kennis ons opnieuw eigen maken! Deze kennis is werkelijk macht! Hoe bevrijdend is het niet om te beseffen dat alles wat je nodig hebt om te overleven - mits een beetje (basis!)kennis - letterlijk te rapen valt in jouw natuurlijke omgeving en dit allemaal gratis en voor niets? Dit is een prachtig gevoel in tijden van zulke grote onzekerheid over de toekomst en de vraag hoe te overleven in geval van een total-system-meltdown...
Eens je de (gratis) overvloed ziet in de natuur kan angst voor de toekomst geleidelijk aan worden vervangen door vertrouwen...

Eén van de meest schadelijke overtuigingen die ik met mij meedroeg was: "Niets gebeurt vanzelf, je krijgt niets 'gratis' in het leven - je zult er hard voor moeten werken en dan is het nog niet zeker dat je het krijgt." Maar toen keek ik nog eens goed en zag ik dat de zon ook opkomt inde ochtend als ik blijf liggen, dat planten vanzelf en helemaal zonder inspanning van mijn kant in de lente uit de grond komen en groeien en vruchten maken. Dat de zon mij geen energiefactuur stuurt voor het licht en de warmte die ik mag ontvangen. En dat alles eigenlijk juist WEL vanzelf gebeurt, dat je alles gratis zou kunnen krijgen in het leven het enigste wat je zou moeten doen is er eens lief om vragen... :)
Shamanen beweren al sinds de oudheid dat de mens wordt omringt door planten die hij nodig heeft om zichzelf te genezen. De planten die in de buurt van onze woning groeien zouden dan ook geen toeval zijn maar voor ons bedoeld als persoonlijke apotheek en supermarkt.
Wie had ooit gedacht dat planten die je overal ziet, zo gewoontjes als paardenbloem, brandnetel, weegbree en heermoes bijvoorbeeld, de meest krachtige planten zouden blijken te zijn om de lever en nieren te ontgiften - iets wat ieder menselijk lichaam in onze toxische wereld zo hard nodig heeft tegenwoordig. Wel ik haal ze nu uit het kader van "We maken er een tinctuur van en nemen elke dag zoveel druppels." en steek ze in een nieuw kader: "We plukken ze wild en eten ze rauw in salades en smoothies in het voorjaar als 100% natuurlijke ontgiftingskuur dat een normaal deel wordt van ons dieet". De grenzen tussen medicijn en voeding vervagen volledig als we wilde planten zouden opnemen in ons dagelijks dieet, medicijn wordt letterlijk voeding en voeding wordt letterlijk medicijn.

VEGETARISCH
 
Toen ik 11 jaar was verklaarde ik vol overtuiging aan mijn ouders dat ik vanaf dan boeddhist zou zijn en geen levende wezens tot mij kies te nemen in mijn voedsel. Mijn ouders verklaarden mij gek... :p (In landen van de vroegere sovjet unie is het absoluut niet normaal dat iemand er vrijwillig voor kiest om geen vlees te eten, dit wordt prachtig geïllustreerd in de film "Everything is illuminated")
Maar koppig als ik ben hadden ze niet veel keuze, dus maandenlang at ik alles hetzelfde als de rest van mijn gezin uitgezonderd het vlees. En na zo ongeveer een half jaar begon ik te merken tijdens de intensieve gevechtssporttrainingen waar ik toen mee bezig was dat ik mij zwakjes voelde, dat ik iets tekort kwam. Achteraf gezien komt dit volledig door eenzijdige voeding, zonder pogingen om vlees te "vervangen" om aan een totaalpakket van benodigde voedingsstoffen te komen. Als kind heb je dan volgens mij ook sneller uiting van tekorten aangezien jouw lichaam nog volop in groei en ontwikkeling zit. Dit verplichtte mij als het ware om weer vlees te beginnen eten aangezien ik nog niet zelf kon kiezen wat er op mijn bord terechtkwam. Maar een rasechte vleeseter ben ik nooit geweest of geworden, en hoe minder het vlees eruit zag als een 'stuk dood beest' hoe beter het was voor mij toen. (Dat wil zeggen gehakt en lunchworst boven alles...)

 
Tegenwoordig heb ik een beter totaalbeeld en ben ik voor mezelf weer vlees en vis sterk beginnen beperken.
Ten eerste zijn er de filosofische overwegingen. Zoals mijn oma zegt: "alles wat leeft wil leven." en het is voor de mens een kwestie van keuze. Ik denk niet dat een mens persé vlees MOET eten om gezond te kunnen zijn, ik denk dat het eiwit uit vlees - zeker met de groeiende kennis over de plantenwereld perfect vervangbaar is mits men gevarieerd genoeg eet. Anderzijds vind ik het hypocriet om te zeggen dat het eten van vlees moreel onverantwoord zou zijn omdat je een levend wezen doodt om jezelf te voeden in die zin dat planten in mijn ogen ook levende wezens zijn en deze doden we ook  wanneer we ze opeten. Dan zouden sommige mensen beweren dat planten geen bewustzijn hebben en geen pijn voelen. Maar wie zijn wij om dat zo zeker te weten? Onlangs zag ik een interessante documentaire "What plants talk about" die het gedrag (ja je leest het juist!) van planten onderzoekt en hoe ze met elkaar communiceren. Blijkt dat wanneer je een blaadje of takje van een plant af trekt dat deze erop reageert door een chemisch signaal uit te sturen die het equivalent zou zijn van een schreeuw, een noodkreet. Dus voor hoeverre planten bewust zijn en prikkels als pijn of gevaar zouden kennen en ervaren staat nog niet zo vast als we zouden denken, denk ik... Zo kom je dus in een filosofisch dilemma terecht: "Alles wat leeft wil leven, dus ik ook, maar om te leven zou ik andere levende wezens moeten doden." Het is als de parabel van de boeddhistische monnik die een vogel redt van de aanval van de kat, maar dan later beseft dat de kat zelf ook zal omkomen van de honger als deze er consequent van weerhouden wordt om dieren te doden voor voedsel... Wie heeft er dan 'meer' het recht tot leven? De plant die de vogel voedt? De vogel die de kat voedt? Of de kat die wel eens door een Chinees kan worden opgegeten?

Een mooie manier om dit dilemma te bekijken is: alles is gemaakt uit energie, dus ook wij. Maar de energie waar we uit gemaakt zijn is "geleend", ze is niet van ons. En later als we doodgaan geven we die energie terug aan het grote geheel. (filosofie van de Naavi-stam in de film Avatar, die eigenlijk een weergave is van de levensvisies van traditioneel levende stammen op aarde die nog steeds leven als jagers en voedselverzamelaars)
Dus vanuit een filosofisch standpunt keur ik het eten van vlees/vis niet goed of slecht - het is een neutrale keuze die je voor jezelf maakt als mens.
Vanuit het standpunt van ethiek en ook gezondheid keur ik het eten van vlees en vis bijzonder af! Waarom? Omdat we dieren gewoonweg MISBRUIKEN, MISHANDELEN en UITBUITEN. Zoals ik al even heb aangehaald in mijn post over nutritioneel dood voedsel en vervuild water hebben we als mensheid blijkbaar besloten dat alle andere levende wezens ondergeschikt zijn aan ons en dat wij daarom 'de macht' en 'het recht' hebben om ermee te doen wat ons ook uitkomt. Bijgevolg beroven we de dieren die we eten niet enkel van het leven wanneer we ze slachten maar krijgen deze arme wezens van bij de geboorte al geen enkele kans op een 'leven'. Levende wezens worden herleid tot producten. Ze leven in een poel van angst en ellende tot we ze slachten en ze op ons bord terechtkomen. Deze angst en ellende zijn energieen die deel blijven van hun lichaam - het vlees dat we op onze beurt in ons lichaam opnemen.
De andere mogelijkheid is dat we ze uitroeien in het wild omdat onze gulzigheid geen grenzen kent. Kijk maar naar tonijn die zodanig wordt overbevist dat de populatie zichzelf niet op tijd kan voortplanten en met uitsterven bedreigd is.

oo

Beide mogelijkheden zijn in mijn ogen zowel op ethisch vlak als op gezondheidsvlak (antibiotica en groeihormoon injecties om maar iets op te noemen) gewoonweg onverantwoord.
And last but not least - de actuele sociale overwegingen omtrent vleesconsumptie. Onze planeet zou perfect in staat zijn om zelfs 10 miljard mensen te voeden - dus waarom zitten we met gigantische gebieden waar er over het algemeen hongersnood heerst? Om het heel cru te stellen: omdat we een groot deel van het voedsel dat we produceren voeren aan ons voedsel, met name de dieren die we opeten. En mede omdat  de gemiddelde Vlaming graag een goe lapke vlees elke dag op zijn bord heeft is er helaas pindakaas voedsel tekort voor de "negerkes in Afrika". Vanuit sociale overwegingen is regelmatige vleesconsumptie eigenlijk ook onverantwoord.
Met nadruk op het woord verantwoordelijkeid, want dat is volledig waar deze keuze op neerkomt in mijn ogen. We zijn ook helemaal niet meer persoonlijk betrokken bij onze 'vleesproductie', dus hoe zouden we het ook kunnen 'verantwoorden'?

Voor mij persoonlijk is de enige verantwoorde (op alle vlakken) manier om vlees te eten: zelf op jacht gaan of vee houden dat een normaal natuurlijk leven kan leiden alvorens het geslacht wordt. EN, heel belangrijk - je moet het ZELF doden, zelf villen en verwerken, omdat enkel op die manier je de verantwoordelijkheid voelt die op jou rust hierbij. Het is enkel op die manier dat je ervan bewust bent dat je een levend wezen gedood hebt om op te eten met alle lichamelijke en emotionele gevolgen vandien.
Ik denk dat ik persoonlijk in een normale situatie niet in staat zou zijn om een levend wezen in de ogen te kijken en deze vervolgens te doden, dus dat wil heel simpel zeggen dat het gewoonweg HYPOCRIET is voor mij om vlees/vis te consumeren.
En dat is de vraag die je jezelf als mens moet stellen: zou ik persoonlijk in staat zijn een levend wezen te doden voor eigen consumptie? Indien het antwoord neen is, dan kan je jouw vleesconsumptie niet verantwoorden.
De wereld is natuurlijk veel minder zwart-wit en 'klinisch' dan mijn eigen idealen. Ik consumeer nog steeds sporadisch vlees en vis hoewel ik daar eigenlijk in de toekomst misschien ook volledig vanaf zou willen stappen.
Als je er dan toch voor kiest om vlees te eten zou ik zeggen: zo proper en organisch mogelijk - dit is zowel goed voor het beest dat je opeet (die een wat beter leven zou gehad hebben dan) als voor de voedingswaarde van het vlees van dat beest dat je opeet. Liever echt een stuk vlees dan gehakt bijvorbeeld en bewerkt vlees (als lunchworst enzo) is al helemaal te vermijden. Op vlak van vis is het moeilijker aangezien vissen die in't wild gevangen zijn worden overbevist en op onethische manieren worden gevangen en verwerkt en vissen die gekweekt worden vaak in even erbarmelijke omstandigheden moeten "leven" tot ze rijp zijn voor de slacht als hun zoogdierbroeders en zusters. Ik probeer geen bedreigde diersoorten te consumeren. Ik probeer altijd dankbaar te zijn als ik vlees of vis eet en echt te beseffen dat er een levend wezen voor gestorven is... Ik probeer ook - hoe moeilijk dat mij niet valt - om mijn ogen niet te sluiten voor wat ik als mens deze dieren aandoe om er uit te verkrijgen wat ik wil. (en dit geldt niet enkel voor vleesconsumptie maar ook gebruik van cosmetica, medicatie, etc... waarbij getest wordt op dieren)

Try to see the bigger picture...

Levend voedsel (deel 1) - beloftevol rauw

Je bent wat je eet. Laten we daar eens heel goed over nadenken...

Maar wat weten we feitelijk gemiddeld over voedsel in termen van gezondheid? Ondanks het onherroepelijke feit dat voedsel één van onze belangrijkste basisbehoeften is denken we amper na over de voedingswaarde, afkomst en kwaliteit van de dingen die we dagelijks in onze mond steken. Hoe komt dat?

Mijn ontdekkingsreis op vlak van gezonde voeding begon toen ik halverwege mijn studie osteopathie zat. Het ergst van al vind ik dat educatie over gezonde voeding (als ook een beter gedetailleerde werking van ons spijsverteringssysteem) zo goed als ontbreekt in het curriculum van ons lager onderwijs. Hoe is dat in godsnaam mogelijk? Ik snap niet hoe de basiskennis van ons eigen lichaam en wat een gezond dieet inhoudt ondergeschikt kunnen worden aan leren schrijven, lezen en rekenen! Als je dan later een paramedische opleiding hebt afgerond kom je tot het besef dat je nog steeds eigenlijk niet echt veel concreet weet over wat gezonde voeding zou moeten voorstellen. Bovendien word je dan blootgesteld aan een brede waaier van  informatie van verschillende bronnen. Om al niet te spreken van al die verontrustende claims die overal op het internet beginnen op te duiken en je ervan proberen te overtuigen dat die 'voedingsdriehoek' die je op school hebt geleerd misschien toch niet het beste is dat je kunt doen om jezelf gezond te voeden.

Er zijn talrijke crash en gewone diëten en theorieën van voedingsgoeroes, in de media en op het internet te vinden. Maar wie moet je dan geloven? Degene die zijn producten probeert te verkopen? Degene die profiteert van mensen die betalen voor gezondheidszorg en er dus onrechtstreeks baat bij heeft dat je niet te gezond eet? It's a jungle out there...

 ("NORMAAL")

Ik ben dan maar gestart met het onderzoek naar wat onze voorouders aten - de oermensen - die anatomisch gezien amper van de moderne mensen verschillen. Dus ik zal het hier vooral houden bij mijn eigen ervaringen en het traject dat ik heb afgelegd om te komen tot wat ik vandaag de dag beschouw als gezond voedsel en waarom.

In een eerdere post heb ik al eens de problematiek besproken van nutritioneel dood voedsel en vervuild water. De uitdaging was dus om een dieet te vinden die de optimale balans in nutriënten zou bieden voor hoeverre dat mogelijk is in een geïndustrialiseerd land als België in de afwezigheid van het budget om voortaan enkel bio te eten. Eerst en vooral zal ik misschien vermelden wat best te vermijden is als je wilt investeren in een gezond dieet. (later waarschijnlijk meer uitleg hieromtrent)

WAT BETER NIET ETEN

Witte (geraffineerde) suiker

Geraffineerde koolhydraten (wit brood, witte pasta, witte rijst, koekjes, etc)

Bewerkt vlees (en voor mij vlees in het algemeen tenzij je zelf vee houdt)

Aspartaam = absoluut afblijven! (de meeste chemische suikervervangers)

Alle soorten chips, voorverpakte snacks, corn flakes

Melk en melkproducten als room en kaas

E-zoveels op etiket = laten liggen! (sommige zijn wel ok, maar belangrijk om te weten wat je eet)

Fast food à la McDonalds, pitta, frituur, Chinees en niet te vergeten de bakker

RAUW

Momenteel ben ik al enkele maanden bezig met een rustige overgang naar een hoofdzakelijk rauw dieet. Dit houdt in dat ik mezelf overwegend voed met rauw fruit, groenten, kiemgroenten, noten en zaden. (Naast deze dingen bevat mijn dieet ook nog: gedroogd fruit, natuuryoghurt, (geiten of schapen) kaas, boter, paddenstoelen, occasioneel een snack of fastfood zondiging (we blijven menselijk), volle granen en rijst (liever in de vorm van pap dan brood) en zelfs vlees en eieren, maar om bovengenoemde redenen probeer ik deze laatste 4 zoveel mogelijk te beperken.

Ik ben geen voorstander van een 100% rauw dieet op dit moment hoewel we nog zullen zien hoe dit evolueert. Ik ben ook allerminst voorstander van sommige schmuck "rawfoodies" gewapend met allerlei dure en ingewikkelde keukenmachines en dehydrators waarmee ze brownies en lasagna namaken uit rauwe ingrediënten om toch maar een 100% rauw dieet te kunnen volhouden. 

Nee voor mij gaat rauw eerder om puur natuur, want rauw voedsel (hoe verser hoe beter uiteraard) kan worden beschouwd als LEVEND voedsel. In die zin dat de cellen van rauw voedsel nog leven en barstensvol zitten met alle onaangeroerde voedingsstoffen (waarvan we heel veel kwijt zijn bij het koken) en LEVENDE ENZYMEN. Deze levende enzymen helpen bij de vertering van het voedsel waardoor we minder energie moeten steken in zelf enzymen aanmaken om ons voedsel op te kunnen nemen. Dit zou ervoor zorgen dat de meeste voedingsstoffen eerder in de dunne darm worden opgenomen en na een tijdsspanne van minuten (volgens sommige bronnen) al beschikbaar worden gesteld in het bloed in plaats van heel lang in de dikke darm te liggen verteren en daar deels aan vast te blijven kleven in veel gevallen omdat de meeste mensen veel te weinig vezels tot zich nemen. 

 (kirlian fotografie die het energieveld of aura zou zichtbaar maken)

Rauw voedsel kwam ik voor het eerst tegen in het OERDIEET. Dit dieet zegt - ga terug naar de oorspronkelijke voeding van de mensheid als jagers en voedselverzamelaars. Klonk zeer radicaal en vrij konijn-achtig de eerste keer ik er iets over gelezen heb, alhoewel de oermensen hun konijnen (en vlees in't algemeen) ook rauw en volgens sommigen zelfs met huid en haar zouden gegeten hebben.. Het oerdieet heeft voor mij vooral de enorme verandering in voedingspatroon van de mensheid sinds de uitvinding van landbouw en verder industriële revolutie in de landbouw goed in de verf gezet. We zijn massaal overgegaan naar monocultuur en onze voedingsdriehoek beginnen baseren op (meestal geraffineerde) graanproducten en aardappelen, wat ik noem " vals substantieel" voedsel. Wie zegt trouwens dat dat natuurlijk is voor ons? Ons systeem zou er helemaal niet op gemaakt zijn om zoveel granen te verteren, laat staan bewerkte granen en al helemaal niet monocultuur van steeds dezelfde tarwerassen. Veel mensen worden tegenwoordig met intoleranties en zelfs allergieën gediagnosticeerd voor verschillende soorten granen of gluten in het algemeen, maar eigenlijk denk ik dat deze voedingsmiddelen voor iedere spijsvertering zwaar vallen en zelfs het eten van de volkoren varianten zouden we eigenlijk best sterk  beperken.

Hetzelfde geldt voor melkproducten, ons spijsverteringsstelsel is daar niet zo goed aan aangepast hoewel er ook een groot verschil is in voedingswaarde tussen verse, rauwe (dus levende) melk en gepasteuriseerde deels ontvette halfvolle melk uit een brik. Boter en levende yoghurt en sommige soorten kaas gebruik ik wel in mijn dieet omdat ik persoonlijk goed melkproducten verteer en de 'gefermenteerde' en gekarnde versies van melk ook beter verteerbaar zijn omdat ze minder lactose bevatten. Maar natuurlijk geldt ook voor deze dingen met mate gebruiken. 

(OERDIEET)

Later ben ik uitgekomen op AYURVEDA, en vedisch eten in het algemeen dat drie categorieën van voedingsmiddelen onderscheidt : sattvisch voedsel (rein) , rajas voedsel (activerend) en tamas voedsel (vertragend). Een SATTVISCH dieet is het dieet van de yogi's en wordt beschouwd als een "rein" dieet voor de beste lichamelijke en geestelijke gezondheid. Dit dieet bestaat hoofdzakelijk uit verse rauwe groenten en fruit, gekiemde zaden, noten en zaden, maar ook volle granen, peulvruchten, rauwe verse melk, kaas, boter en levende yoghurt als ook rauwe honing. Een sattvisch dieet zou volgens de eeuwenoude ayurveda (letterlijk: 'wetenschap van het leven') zorgen voor een kalme, scherpe geest en gebalanceerde emoties door het onderhouden van een optimale hormoon en nutriëntenbalans in het lichaam.

Verder in dezelfde lijn vond ik de Gerson-therapie, een bekende manier om kanker te lijf te gaan in alle stadia van ontwikkeling, aan de basis van deze therapie vind je een reinigingsdieet met als hoofdingrediënt rauwe fruit en groentesappen. Al deze dingen maakten mij toch op zijn minst al nieuwsgierig en ik ben meer en meer rauwe dingen in mijn dieet beginnen opnemen, ik streef naar ongeveer een verhouding van 75% rauw voedsel op 25% "klaargemaakt". Dit is wat ik  tot nu toe persoonlijk heb ondervonden:

• Enorme toename in energieniveau, en dit constant. Ik bedoel : vroeger dacht ik dat honger dat knagende gevoel in de maagstreek was dat ineens opkomt en snel bevredigd moet worden. Nu geen knagend hongergevoel meer, enkel zin in eten als ik honger heb. Geen energiepieken en dalen maar een constant zeer fit en actief energieniveau. 
•  "goed-leven-kilo's" smelten als sneeuw voor de zon! Ik had last van dat hardnekkig buikvet dat rond mijn 21ste begon op te bouwen en wat ik ook deed met geen stokken weg te slaan was. Bij verder onderzoek bleek dat datzelfde buikvet (of visceraal vet) het meest schadelijk is voor de gezondheid en jouw risico op degeneratieve, hart en vaatziekten en kanker enorm doet stijgen. De figuur van de gemiddelde  vrouw in de westerse wereld evolueert de laatste tijd van peervormig naar appelvormig en visceraal vet in net zo gevaarlijk omdat je perfect in jouw BMI kan zitten en dus schijnbaar niet lijdt aan overgewicht maar tegelijk wel de schadelijke effecten van visceraal vet ondervindt. Dit was bij mij dus het geval. (Ik beweer helemaal niet dat ik ooit overgewicht gehad heb voor alle duidelijkheid!) Na veel frustratie, enkele diëten en pogingen tot lichaamsbeweging had ik al een tijdje vriendschap gesloten met mijn buikje omdat ik dacht dat het - nu ik de 20 gepasseerd ben - voor de rest van mijn leven mijn trouwe metgezel zou blijven. Maar tot mijn grote verbazing heeft het buikje besloten om mij te verlaten na 3 maanden voedingscorrectie (zonder honger en met veel smaak!) en dagelijks een luttele 20 minuten lichaamsbeweging in de vorm van yoga en 4 buikspieroefeningen (ik ben zelfs nog niet gestart met de conditietraining!) Ik ben alvast heel trots - hoewel vermageren zeker niet de opzet was van mijn voedingscorrectie - dat ik op mijn 26ste verjaardag mijn lichaam terug begin te krijgen van toen ik 20 jaar was.

 

• Meer verzadigingsgevoel met mindere hoeveelheden voedsel! Less is more - één van de dingen die ik niet verwacht had van een rauw hoofdzakelijk vegetarisch dieet is dat ik kleinere porties nodig zou hebben om voldaan te zijn. Dit komt blijkt door de nutriënten-densheid van rauw voedsel, en omdat het zo snel en makkelijk zou worden opgenomen door tussenkomst van de levende enzymen - instant energie op een goede manier. (Hoewel ik dus ver niet al mijn fruit en groenten van bio-kwaliteit koop, is er een heel duidelijk verschil tussen rauw en gekookt)
• Een heldere actieve geest. Geen ochtendhumeur meer maar zin om op te staan. Meer zin en energie voor lichaamsbeweging. Ik zou zelfs durven zeggen een stabielere emotionele beleving met minder moodswings (wat duidelijk wijst op het herstellen van een goed hormonaal evenwicht).
• Gezonde teint, huid begint te stralen. (nu al na een paar maand merkbaar) 
• Heerlijk slapen en heerlijk uitgeslapen opstaan, zou hier ook wel mee te maken kunnen hebben!
• Snel! Ja, wat blijkt is dat rauw voedsel natuurlijke fastfood is. Je moet het enkel in jouw mond steken, hooguit ontdoen van schil of ontpitten en in bitesize stukken snijden. De tijd die ik daarbij win is extra vrije tijd en kan goed besteed worden! :) Ik eet graag rauw in zijn oorspronkelijke vorm, dus eerder de hele pompelmoes opeten dan er sap van te maken. Maar natuurlijk is er ook de mogelijkheid om uitgebreid te experimenteren en echt "gerechten" en maaltijdsalades te bereiden met rauwe ingrediënten als ook eindeloze combinaties in smoothies en groenten/fruitsappen.
• Smaakpapillen passen zich aan aan de smaak van rauw natuurlijk eten. We eten zodanig veel zout en suiker en chemische smaakstoffen en smaakversterkers dat na een tijdje natuurlijk eten nergens meer naar smaakt. Maar na zo een paar maanden te wennen begint er een hele nieuwe wereld van smaken open te gaan. (Omgekeerd geldt ook dat bewerkt voedsel smerig en chemisch begint te smaken, waardoor je er zelf minder en minder zin in krijgt)
• Wat mij verder nog opgevallen is is dat rauw voedsel vaak gewoon met de handen wordt gegeten. Fingerfood dus. Ergens ervaar ik dat als prikkelend voor de zintuigen. Het doet mij denken aan het ondeugende gevoel dat je als kind hebt terwijl je een sappige perzik of stuk rijpe watermeloen aan't verorberen bent en het sap stroomt maar over je gezicht en je armen, maar het kan je niet schelen dat je moeder boos kijkt naar de vlekken op jouw kleren - omdat het gewoonweg veel te lekker is. Het pure kinderlijke genot van eten: aanraken met de handen, zonder tussenkomst van metalen voorwerpen.
• And last but not least: minder afwas! :) Aangezien er niet meer wordt gekookt - geen aangekoekte, vettige potten en pannen meer afwassen! 

CONCLUSIE = IK BEN VERKOCHT!

 

BIJDRAGE

Voedsel is volgens mij een heel belangrijke bijdrage aan de overgang naar zelfvoorzienendheid! Hoe je het draait of keert blijft voedsel altijd één van de vrije keuzes die we als mens hebben. Door bewust te kiezen voor wat je eet, te weten wat je eet, te weten wat goed voor je is om te eten en in een volgende stap te leren hoe je jezelf moet voorzien van dit voedsel neem je verantwoordelijkheid op voor jouw fysieke bestaan en een groot deel jouw gezondheid. 
Maar rauw voedsel is maar een deel van wat ik nog met de wereld wil delen. Volgende keer wil ik het hebben over de reïntroductie van wilde kruiden, planten en vruchten in ons dieet als ook mijn overpeinzingen omtrent het eten van vlees, vis en dierlijke producten.

Wedergeboorte

Het heeft beslist enige tijd geduurd om te verteren waar ik aan begonnen ben. Vandaar het lange stilzwijgen. Maar ik ben altijd van mening geweest dat het niet veel zin heeft om te schrijven wanneer je niets te vertellen hebt.

Ondertussen zijn we een jaar verder en is er veel veranderd in mijn leven. Ook al  leek 2012 wel één grote worsteling met het bestaan, doorspekt met vele valkuilen en teleurstellingen – ik heb er veel uit geleerd, en dat is het belangrijkste.

Ten eerste was er de kwaadheid en het gal. Want als je jouw ogen opent voor alle dingen die mis zijn met de wereld waar we vandaag in leven zonder te verbloemen is de logische reactie daarop woede en/of gedeprimeerd zijn. In het bijzonder als je zo gevoelig en idealistisch bent als mij. Dus logischerwijs moest ook ik mij door deze fases heen worstelen.

Mijn blog tot nu toe was dan ook mijn noodzakelijke uitlaatklep en een manier om gal te spuwen.

Maar al die kwaadheid, verzet en “fuck the system”-mentaliteit zorgden er juist voor dat ik een tijdje zowat in het luchtledige bleef hangen, apathisch en uitgeblust door het leven ging en geen energie meer over had om werkelijk stappen te ondernemen om mijn droom waar te maken.

Zoals Boeddha het zo mooi verwoordde: “Je vasthouden aan kwaadheid is als hete kolen naar iemand anders proberen te gooien – jij bent zelf degene die zich eraan verbrandt.”

Het is weliswaar een belangrijke eerste stap geweest om de harde realiteit onder ogen te zien, zonder deze inzichten was er geen droom. Maar blijven hangen in gevoelens van misnoegen of nog erger – in een slachtofferrolletje kruipen, brengt je niet verder in het leven, integendeel.

Bovendien bleef ik the-secret-gewijs (law of attraction) telkens situaties en mensen aantrekken die mij het bloed van onder de nagels haalden!

Daarom werd het tijd voor een nieuw begin. Het loslaten van de overtuiging dat ik een slachtoffer ben en de wereld het op mij gemunt heeft en het omarmen van de overtuiging dat ik zelf kies wat ik met mijn leven doe en daarom mijn eigen geluk bepaal.  Het opgeven van mijn toenmalige job was de doorslaggevende stap naar verandering. 

Het is maar hoe je het bekijkt. Sommigen zouden zeggen dat ik niets heb bereikt in mijn leven tot nu toe. Ik ben 25 jaar en heb nog geen noemenswaardige carrière kunnen maken, ik heb geen geld op overschot, geen auto laat staan eigen woning – mijn leven lijkt wel een opeenstapeling van onzekerheden.
But on the flip side - ben ik 25 jaar en heb ik al de privilege gehad mezelf tegen te komen, heb ik de liefde gevonden, heb ik fantastische vrienden ontmoet, heb ik mezelf samen met deze mensen vrijgevochten uit de beperkende overtuigingen van onze maatschappij. Mijn droom bleek niet alleen mijn droom te zijn maar werd “onze droom”. Opeens voelde ik mij de rijkste persoon op deze aarde en alle onzekerheden van mijn bestaan begonnen meer op kansen te lijken.

Juist omdat ik tot nu toe vooral bezig ben geweest met de zoektocht naar spirituele rijkdom en het materiële zo een beetje heb gemeden als de pest heb ik materiële rijkdom nog niet gemanifesteerd in mijn leven. Wat mij in deze zoektocht meer en meer duidelijk is geworden is mijn eigen unieke bijdrage, wat ik als mens te bieden heb aan deze wereld. En ik ben gaan beseffen dat pas als ik dat integreer in mijn werk ik werkelijk graag zal werken. Ik wil mij niet meer hoeven te verkleden als schaap voor sollicitatiegesprekken, niet meer hoeven te doen alsof ik bruis van commercieel talent  door mezelf kundig te verkopen. Ik wil mezelf kunnen tonen zoals ik ben - take it or leave it – en ik wil mijn werkelijke talenten aanwenden zodanig dat niet alleen ikzelf er rijker van word maar ook de mensen en de natuurlijke omgeving om mij heen er baat bij hebben.

Ook mijn aangeboren afkeer van alles wat met geld en commerce te maken heeft zie ik nu eerder als iets om trots op te zijn en niet iets om mij over te schamen. Ik ben zeer materialistisch opgevoed. Met als hoogst gestelde idealen een goed betalende job, een dik huis, een dikke auto en alle luxe. Als ik klein was probeerden mijn ouders mij te motiveren om te conformeren door mij bang te maken dat ik later achter de vuilniskar zou moeten lopen als ik niet goed genoeg mijn best deed, wat wel kon gelden als publieke vernedering in hun ogen.
Na onder andere het lezen van The Moneyless Manifesto voel ik mij niet meer als een marginale armoezaaier maar meer als een activist voor vernieuwde levensvisies. Ik heb niet meer het gevoel dat ik de gek ben, nu ben ik er eerder van overtuigt aan ’t raken dat ik (samen met de weliswaar groeiende minderheid) gelijk heb, en de rest van de wereld een vijs los heeft, of toch op zijn minst blind is voor zoveel dingen! Want als je er over nadenkt is het eigenlijk wel zo: je ziet pas hoeveel een persoon “waard is” als die persoon al zijn geld en materiële bezittingen kwijtraakt. 

Dus dat maakt wel dat je begint na te denken – wat ben ik waard zonder geld? 

Niet meer in termen van – wat kan ik van de wereld verkrijgen, wat heb ik te winnen? Meer in termen van – wat heb ik de wereld te bieden? Want als het erop neer komt zijn we zonder geld zoveel waard als de gemeenschap die wij hebben kunnen opbouwen om onszelf heen.

Wanneer geld wegvalt komen die onzichtbare verbanden tevoorschijn. Dan zie je de ware aard van mensen, op wie kan je rekenen? Wie laat je in de steek? Wie lijkt ineens op jou neer te kijken omdat je duidelijk “niet meer kunt volgen”?  Het extreemst mogelijke voorbeeld hiervan zou zijn: stel dat er morgen hongersnood uitbreekt, ik denk dat enkel door elkaar te helpen en samen te werken met de mensen in jouw omgeving je zo een situatie kan overleven, niet als ieder voor zich gaat vechten en mensen zich tot de tanden gaan bewapenen en elkaar in toenemende mate beginnen te wantrouwen...

Een film die ik onlangs zag (The Road) schetst een grimmige post-apocalyptische wereld zonder vegetatie (wat dus al compleet onmogelijk zou zijn want geen planten=geen zuurstof, maar soit - er is dus ook geen voedsel behalve wat de mensen ooit hebben ingeblikt), de mensheid is vervallen in complete anarchie en chaos. Kannibalisme is een feit. Een gruwelijke schets van iets wat onze kinderen hopelijk nooit zullen hoeven mee te maken. Wat mij in deze film het meest heeft aangegrepen is het gevoel van sociale paranoia, het ‘dog eats dog’, het- ‘de sterkste overleeft’-gevoel.
Volledige onafhankelijkheid van één individu is volgens mij een illusie, hoewel het mogelijk zou zijn helemaal alleen te OVERLEVEN hebben we om te LEVEN anderen nodig: mensen, dieren en planten. 

En DAT is precies het ontbrekende ingrediënt, GEMEENSCHAP, iets wat ik lang lijk gemist te hebben in mijn leven. Ik heb mijzelf nooit gezien als een people-person, ik bezit niet die moeiteloze charisma van extraverte mensen, de voorheen vernoemde commerciële talenten op vlak van mezelf en mijn ideeën te verkopen ontbreken ook grotendeels. Eerder zou ik mezelf omschrijven als een nogal socially awkward (zou het niet beter kunnen verwoorden), timide maar doortastend persoon.
Ze zeggen: de enige manier om de wereld te veranderen is te beginnen bij jezelf. Dus ondanks al mijn introvertheid is het aan mij om het goede voorbeeld te geven, vandaar ook deze poging tot bloggen, spreading the word! :)

Uiteraard is het nog steeds de bedoeling België ooit te verlaten op zoek naar betere oorden (en vooral gronden). Maar het zou maar hypocriet zijn om ‘de weg naar Eden’ te zien als hier wegvluchten en daar opnieuw beginnen. De weg naar Eden is veel meer een filosofische en spirituele reis geworden voor mij - alvorens we zullen overgaan tot de feitelijke fysieke reis. Ik zie het nu meer als: zoveel mogelijk doen hier en nu om zelfvoorzienend te zijn, met de mensen die hier en nu aanwezig zijn werken aan gemeenschap, mijn schadelijke impact op het milieu nu al zoveel mogelijk minimaliseren, met andere woorden deel uitmaken van iets groters dan alleen mezelf. In de volgende posts vertel ik hoe ik dat probeer te verwezenlijken.

Mooie dingen hier en nu: