Wedergeboorte

Het heeft beslist enige tijd geduurd om te verteren waar ik aan begonnen ben. Vandaar het lange stilzwijgen. Maar ik ben altijd van mening geweest dat het niet veel zin heeft om te schrijven wanneer je niets te vertellen hebt.

Ondertussen zijn we een jaar verder en is er veel veranderd in mijn leven. Ook al  leek 2012 wel één grote worsteling met het bestaan, doorspekt met vele valkuilen en teleurstellingen – ik heb er veel uit geleerd, en dat is het belangrijkste.

Ten eerste was er de kwaadheid en het gal. Want als je jouw ogen opent voor alle dingen die mis zijn met de wereld waar we vandaag in leven zonder te verbloemen is de logische reactie daarop woede en/of gedeprimeerd zijn. In het bijzonder als je zo gevoelig en idealistisch bent als mij. Dus logischerwijs moest ook ik mij door deze fases heen worstelen.

Mijn blog tot nu toe was dan ook mijn noodzakelijke uitlaatklep en een manier om gal te spuwen.

Maar al die kwaadheid, verzet en “fuck the system”-mentaliteit zorgden er juist voor dat ik een tijdje zowat in het luchtledige bleef hangen, apathisch en uitgeblust door het leven ging en geen energie meer over had om werkelijk stappen te ondernemen om mijn droom waar te maken.

Zoals Boeddha het zo mooi verwoordde: “Je vasthouden aan kwaadheid is als hete kolen naar iemand anders proberen te gooien – jij bent zelf degene die zich eraan verbrandt.”

Het is weliswaar een belangrijke eerste stap geweest om de harde realiteit onder ogen te zien, zonder deze inzichten was er geen droom. Maar blijven hangen in gevoelens van misnoegen of nog erger – in een slachtofferrolletje kruipen, brengt je niet verder in het leven, integendeel.

Bovendien bleef ik the-secret-gewijs (law of attraction) telkens situaties en mensen aantrekken die mij het bloed van onder de nagels haalden!

Daarom werd het tijd voor een nieuw begin. Het loslaten van de overtuiging dat ik een slachtoffer ben en de wereld het op mij gemunt heeft en het omarmen van de overtuiging dat ik zelf kies wat ik met mijn leven doe en daarom mijn eigen geluk bepaal.  Het opgeven van mijn toenmalige job was de doorslaggevende stap naar verandering. 

Het is maar hoe je het bekijkt. Sommigen zouden zeggen dat ik niets heb bereikt in mijn leven tot nu toe. Ik ben 25 jaar en heb nog geen noemenswaardige carrière kunnen maken, ik heb geen geld op overschot, geen auto laat staan eigen woning – mijn leven lijkt wel een opeenstapeling van onzekerheden.
But on the flip side - ben ik 25 jaar en heb ik al de privilege gehad mezelf tegen te komen, heb ik de liefde gevonden, heb ik fantastische vrienden ontmoet, heb ik mezelf samen met deze mensen vrijgevochten uit de beperkende overtuigingen van onze maatschappij. Mijn droom bleek niet alleen mijn droom te zijn maar werd “onze droom”. Opeens voelde ik mij de rijkste persoon op deze aarde en alle onzekerheden van mijn bestaan begonnen meer op kansen te lijken.

Juist omdat ik tot nu toe vooral bezig ben geweest met de zoektocht naar spirituele rijkdom en het materiële zo een beetje heb gemeden als de pest heb ik materiële rijkdom nog niet gemanifesteerd in mijn leven. Wat mij in deze zoektocht meer en meer duidelijk is geworden is mijn eigen unieke bijdrage, wat ik als mens te bieden heb aan deze wereld. En ik ben gaan beseffen dat pas als ik dat integreer in mijn werk ik werkelijk graag zal werken. Ik wil mij niet meer hoeven te verkleden als schaap voor sollicitatiegesprekken, niet meer hoeven te doen alsof ik bruis van commercieel talent  door mezelf kundig te verkopen. Ik wil mezelf kunnen tonen zoals ik ben - take it or leave it – en ik wil mijn werkelijke talenten aanwenden zodanig dat niet alleen ikzelf er rijker van word maar ook de mensen en de natuurlijke omgeving om mij heen er baat bij hebben.

Ook mijn aangeboren afkeer van alles wat met geld en commerce te maken heeft zie ik nu eerder als iets om trots op te zijn en niet iets om mij over te schamen. Ik ben zeer materialistisch opgevoed. Met als hoogst gestelde idealen een goed betalende job, een dik huis, een dikke auto en alle luxe. Als ik klein was probeerden mijn ouders mij te motiveren om te conformeren door mij bang te maken dat ik later achter de vuilniskar zou moeten lopen als ik niet goed genoeg mijn best deed, wat wel kon gelden als publieke vernedering in hun ogen.
Na onder andere het lezen van The Moneyless Manifesto voel ik mij niet meer als een marginale armoezaaier maar meer als een activist voor vernieuwde levensvisies. Ik heb niet meer het gevoel dat ik de gek ben, nu ben ik er eerder van overtuigt aan ’t raken dat ik (samen met de weliswaar groeiende minderheid) gelijk heb, en de rest van de wereld een vijs los heeft, of toch op zijn minst blind is voor zoveel dingen! Want als je er over nadenkt is het eigenlijk wel zo: je ziet pas hoeveel een persoon “waard is” als die persoon al zijn geld en materiële bezittingen kwijtraakt. 

Dus dat maakt wel dat je begint na te denken – wat ben ik waard zonder geld? 

Niet meer in termen van – wat kan ik van de wereld verkrijgen, wat heb ik te winnen? Meer in termen van – wat heb ik de wereld te bieden? Want als het erop neer komt zijn we zonder geld zoveel waard als de gemeenschap die wij hebben kunnen opbouwen om onszelf heen.

Wanneer geld wegvalt komen die onzichtbare verbanden tevoorschijn. Dan zie je de ware aard van mensen, op wie kan je rekenen? Wie laat je in de steek? Wie lijkt ineens op jou neer te kijken omdat je duidelijk “niet meer kunt volgen”?  Het extreemst mogelijke voorbeeld hiervan zou zijn: stel dat er morgen hongersnood uitbreekt, ik denk dat enkel door elkaar te helpen en samen te werken met de mensen in jouw omgeving je zo een situatie kan overleven, niet als ieder voor zich gaat vechten en mensen zich tot de tanden gaan bewapenen en elkaar in toenemende mate beginnen te wantrouwen...

Een film die ik onlangs zag (The Road) schetst een grimmige post-apocalyptische wereld zonder vegetatie (wat dus al compleet onmogelijk zou zijn want geen planten=geen zuurstof, maar soit - er is dus ook geen voedsel behalve wat de mensen ooit hebben ingeblikt), de mensheid is vervallen in complete anarchie en chaos. Kannibalisme is een feit. Een gruwelijke schets van iets wat onze kinderen hopelijk nooit zullen hoeven mee te maken. Wat mij in deze film het meest heeft aangegrepen is het gevoel van sociale paranoia, het ‘dog eats dog’, het- ‘de sterkste overleeft’-gevoel.
Volledige onafhankelijkheid van één individu is volgens mij een illusie, hoewel het mogelijk zou zijn helemaal alleen te OVERLEVEN hebben we om te LEVEN anderen nodig: mensen, dieren en planten. 

En DAT is precies het ontbrekende ingrediënt, GEMEENSCHAP, iets wat ik lang lijk gemist te hebben in mijn leven. Ik heb mijzelf nooit gezien als een people-person, ik bezit niet die moeiteloze charisma van extraverte mensen, de voorheen vernoemde commerciële talenten op vlak van mezelf en mijn ideeën te verkopen ontbreken ook grotendeels. Eerder zou ik mezelf omschrijven als een nogal socially awkward (zou het niet beter kunnen verwoorden), timide maar doortastend persoon.
Ze zeggen: de enige manier om de wereld te veranderen is te beginnen bij jezelf. Dus ondanks al mijn introvertheid is het aan mij om het goede voorbeeld te geven, vandaar ook deze poging tot bloggen, spreading the word! :)

Uiteraard is het nog steeds de bedoeling België ooit te verlaten op zoek naar betere oorden (en vooral gronden). Maar het zou maar hypocriet zijn om ‘de weg naar Eden’ te zien als hier wegvluchten en daar opnieuw beginnen. De weg naar Eden is veel meer een filosofische en spirituele reis geworden voor mij - alvorens we zullen overgaan tot de feitelijke fysieke reis. Ik zie het nu meer als: zoveel mogelijk doen hier en nu om zelfvoorzienend te zijn, met de mensen die hier en nu aanwezig zijn werken aan gemeenschap, mijn schadelijke impact op het milieu nu al zoveel mogelijk minimaliseren, met andere woorden deel uitmaken van iets groters dan alleen mezelf. In de volgende posts vertel ik hoe ik dat probeer te verwezenlijken.

Mooie dingen hier en nu: