De geboorte van een droom

Het pad begint bij de beslissing.

En nu dat ik mijn grootste beweegredenen voor het maken van de beslissing om België te verlaten heb blootgelegd begint pas het echte zoekwerk. Bij de eerste brainstormsessies komen allerlei vragen bovendrijven: Wie zegt bijvoorbeeld dat het in een ander land überhaupt beter zal zijn op vlak van economie, leefomstandigheden, milieuvervuiling, etc? Bestaat zo een land wel? Waar? Zal ik een nieuwe taal moeten leren? En niet onbelangrijk: zal ik er kunnen werken en geld verdienen om in mijn onderhoud te kunnen voorzien? (dit laatste hangt natuurlijk sterk af van de gestelde prioriteiten)

Ten eerste denk ik niet dat het Beloofde Land bestaat in de fysieke wereld! Er zullen ongetwijfeld prachtige plaatsen zijn op deze aardbol die het benaderen, maar de wereld is nu eenmaal niet perfect en overal worden dezelfde fouten gemaakt – de meeste kritiek die ik heb geuit op de situatie in België vandaag geldt ook voor de meeste andere landen, als het in die andere landen er zelfs niet slechter aan toe gaat. Het zou dus heel naïef zijn om te verwachten dat door in een ander land te gaan wonen al onze problemen opgelost zullen zijn. Integendeel.

Vroeg of laat word je bij zo een zoektocht naar het “waar?” geconfronteerd met de keuze: wil je geld hebben of wil je grond hebben? Concreet: je hebt landen met een ongeveer even hoge of zelfs hogere levensstandaard als in België, ik denk aan Zwitserland, Canada, Australië, zelfs pakt Frankrijk of Duitsland om het niet te ver van de deur te zoeken. Het voordeel ten opzichte van België is vooral meer ruimte per persoon, meer groen, eventuele financiële voordelen en kansen, cultuur vrij gelijklopend – dus zoals we het hier gewend zijn qua onderwijs en ziekenzorg. Het nadeel is dat je weer in juist hetzelfde systeem terechtkomt: iets huren, werken om te sparen of voor een lening maar in ieder geval voor een lange tijd niet in staat zijn om grond te kopen, eventueel een huis te laten bouwen. Dat willen we juist vermijden dus, als je zelfvoorzienend wilt zijn heb je om mee te beginnen grond nodig, liefst minstens een hectare in een mooie propere omgeving en toch nog genoeg verbonden met de bewoonde wereld.

Gelukkig zijn er landen waar het financieel haalbaar is om dit voor elkaar te krijgen zonder een lening van 30 jaar aan uw been te hebben. Dit is mij voor het eerst duidelijk geworden toen mijn ouders enkele jaren geleden terugkwamen van een reisje naar Oekraïne met het opmerkelijke nieuws een “buitenverblijf” te hebben gekocht in een boerendorpje aan de grens van Oekraïne met Polen en Slowakije. 

Voor een miezerige 5000 dollar hebben ze nu een huisje en een tweede gebouw bij dat als stalling werd gebruikt voor een koe, maar met gemak omgebouwd kan worden tot een tweede huisje. Het perceel bestaande uit wat over de omgeving versnipperde akkers is in totaal iets minder dan een halve hectare groot wat indrukwekkend groot is als je het gewoon bent een tuintje te hebben in België, dit alles was gewoon inbegrepen in de prijs!

Huisje in Lug

Dorpje Lug met treintje

Maar het was pas toen ik er werkelijk stond dat ik verliefd ben geworden op de plaats en de mogelijkheden die het zou kunnen bieden. De omgeving van de Karpaten is echt adembenemend! Overal beboste heuveltoppen, hellingen – indien niet te steil – bezaaid met veelkleurige akkertjes. Kleine glinsterende riviertjes en stroompjes die meanderen als slangen in de vele valleien en soms samenkomen tot kleine vismeertjes. Kleine, eenvoudige boerendorpjes met lemen en houten huisjes met bankjes bij de poort om gezellig te zitten kletsen met de buren. En de mensen. 

De mensen die van een andere planeet lijken te komen als je ze vergelijkt met de mensen die in een stad wonen. Toen ik er op bezoek was ging Oekraïne net gebukt onder de eerste golf van de economische crisis. Bijna niemand in het dorpje had een job! En toch ging het leven verder alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om werkloos te zijn. De mensen waren nog steeds in staat zichzelf te voeden en te onderhouden! Ze hadden geen rijkdom en zeker in veel mindere mate luxe maar de mensen zagen er gelukkig en ontspannen uit, waren ook bijzonder hartelijk en gastvrij! Er was geen geloop en gehaast, geen stress en werkdruk zoals we die hier zonder het misschien te weten ondergaan. Het leven ging daar gewoon langzaam zijn gangetje. Heerlijk toch als je dagtaak eruit kan bestaan paddenstoelen te gaan plukken in het bos een paar dagen nadat het heeft geregend om ze vervolgens te drogen voor de winter, of met je koe de beste graasplekjes op de heuvel te gaan opzoeken.

Vrij grazen op de heuvel

Koe in het bos

Schemering bij volle maan

Ochtendmist

Rivier Uzh

Ik werd in dat dorpje Lug (wat ‘veld’ betekent) volledig ondergedompeld in een zee van rust, stilte, eenvoud en bruisende schoonheid van de natuurlijke omgeving. Bij onze aankomst werden we meteen uitgenodigd door de dorpsbewoners om even de heuvel op te lopen en te delen in de overvloed die het resultaat was van hun vruchtbare gronden. Het bos op de heuvels nabij het dorpje, op wandelafstand van ons huisje bleek inderdaad veel te bieden. Aan de randen van het bos heersten de braambessen in die mate dat heel het dorp er confituur en zelfs wijn van maakte en er elke dag mensen met de trein arriveerden uit het naburige stadje om hun eigen voorraad in te slaan. Verder waren er andere bessen, noten, heel veel lekkere paddenstoelen, appels en ander fruit, en nog een heel arsenaal aan wilde geneeskrachtige kruiden waarvan je in België zelfs niet moet dromen ze ooit in het wild te kunnen plukken (vaak omdat ze met uitsterven bedreigd zijn)! 

Deze plaats leek dan ook te barsten van biodiversiteit! Overal stuitte je op leven: heel veel verschillende insecten, vlinders, sprinkhanen, spinnen. In het water niet enkel vissen maar ook kikkers, salamanders, zelfs (water)slangen. Verder waren er ook hamsters, muizen, hagedissen, eekhoorns, vleermuizen en heel veel verschillende vogels te zien als je goed oplette. Zelfs grotere dieren als herten, vossen, everzwijnen en uitzonderlijk wolven (enkel in meer afgelegen stukken bos) werden gemeld door de locals. 
Ook de planten en paddenstoelen moesten niet onderdoen qua biodiversiteit, echt een bos dat ontsnapt leek te zijn uit de sprookjesboeken van mijn kindertijd. Machtig, sereen, ontzagwekkend...

Bron in het bos

BIODIVERSITEIT:

Al deze biodiversiteit was het bewijs van ecologische reinheid: vruchtbare gezonde grond, proper grondwater, zuivere lucht, met andere woorden een ideale omgeving om in te leven! Ik was helemaal verkocht voor de berglucht, natuurlijke levensstijl en de reële mogelijkheid om voedsel uit de grond te halen…

Maar na deze eerste overdonderende indrukken ben ik terug neergedaald op de aarde en heb ik de keerzijde van de medaille onder ogen moeten zien. 
Oekraïne is in geen geval het land waar we naar op zoek zijn en dit om zoveel redenen!

Om er enkele van op te noemen: labiele politieke en economische situatie, corruptie en criminaliteit, grote kloof tussen arm en rijk (vooral te zien in steden), zeer hoog percentage alcoholisme onder de bevolking (valt niet te onderschatten als dit jouw buren worden!), geen EU (dus eigen munteenheid en gesloten grenzen). Bovendien aanvaardt Oekraïne geen dubbele nationaliteit dus de keuze om er langer dan 3 maand te blijven zou al definitief moeten zijn om het te kunnen. Dit land is eigenlijk ook een soort gevangenis omdat ze je niet zomaar naar Europa laten afzakken zonder officiële uitnodigingsdocumenten van familie in Europa bijvoorbeeld. En ik twijfel er niet aan dat mijn ouders goede redenen hadden om mij en mijn broer daar weg te halen.

Neen, Oekraïne en in het bijzonder deze prachtige plaats in de uitloper van de Karpaten waar mijn ouders hun “buitenverblijf” hebben gekocht was maar INSPIRATIE, de geboorte van een droom. Het zaadje van een idee dat zou uitgroeien tot een beter, concreter en realistischer idee.

De Karpaten strekken zich namelijk uit over een aantal landen en het gewenste landschap is ook terug te vinden in Hongarije, Slowakije en Polen, terwijl landen als Slovenië, Moldavië en Monte Negro zeker ook eens het bekijken waard zijn.

Mijn persoonlijke favoriet tot nu toe is Slowakije, maar we zullen het natuurlijk pas echt weten als we er op reis zijn geweest en veel informatie hebben verzameld, voorlopig zijn we nog maar in de brainstormfase.

Karpaten