Breekpunt

Zoals je je misschien nog herinnert hadden we het over voorzien in ons onderhoud en de redenen waarom we ons zo vanzelfsprekend schikken in ons lot. Eén van de overige redenen waarom we werken, naast onze nood om onszelf te voeden en hulp te krijgen als we ziek zijn is dat we de rekeningen van elektriciteit, water en gas moeten betalen en de kosten van benzine, de auto in het algemeen (onderhoud, verzekering en heel de kermiswinkel) of andere soorten van transport zoals openbaar vervoer.

Wat ik hier op aan te merken heb is heel simpel: we zitten momenteel te koekeloeren op de Oil Peak, dat wil zeggen de bodem van de bodemloos-gewaande olieput is in zicht. Eerst begreep ik niet ten volle wat de consequenties hiervan zullen zijn. Dat het steeds duurder zou worden om met de auto te rijden en jouw huis te verwarmen en te voorzien van stroom lag voor de hand. Maar verontrustend als dat op zich al is, we hebben nog een groter probleem, zeker in België. Niet alleen de chemische industrie is volledig afhankelijk van olie maar ook onze voeding druipt ervan.

Om het land te bewerken op de intensieve wijze van massaproductie zoals het nu over heel de wereld gedaan wordt zijn we afhankelijk van olie. Olie voor de machines om te zaaien, te oogsten, te verwerken en te vervoeren over heel de wereld. (Productie van vlees is daarom dubbel belastend omdat vee wordt gevoed met plantaardig voedsel.) 

En hoeveel percent van het voedsel dat we in België eten denk je wordt geproduceerd op Belgische bodem? Voorlopig heb ik daar geen harde cijfers voor gevonden, maar ik kan mij niet inbeelden dat het veel kan zijn in verhouding met het aantal monden dat België te voeden heeft! We hebben dus een groot probleem mensen! Want als we eenmaal over de piek heen zijn gesukkeld en niet op tijd onze huidige energiebronnen volledig inruilen voor hernieuwbare varianten zal het steeds moeilijker en duurder worden om aan voeding te geraken. Stel je voor wat er zou gebeuren als we met een schaarste komen te zitten wereldwijd van de brandstof die we nodig hebben om voedsel te produceren, om het te importeren/exporteren en in de supermarkt te krijgen als we zelf niet genoeg produceren, om ons te verplaatsen naar ons werk, om elektriciteit te maken (ja ook kerncentrales daraaien uiteindelijk op olie) om onze huizen te verlichten, om allerlei gebruiksvoorwerpen te produceren van een tandenborstel tot een laptop, om ons water te zuiveren, om onze gsm op te laden, etc, etc…

Ontelbare wetenschappers en ingenieurs werken aan dit probleem - zou je zeggen – en dat is werkelijk zo. Maar het is ook werkelijk zo dat de huidige gevestigde orde op vlak van fossiele brandstoffen exploitatie nog geen zin heeft om de scepter door te geven. Olie is vloeibaar goud aan het worden en de mensen of eerder ‘corporaties’ die het controleren hebben alles te zeggen over HOE en OF jij en ik in ons onderhoud zullen kunnen voorzien in de toekomst. De Olie-industrie werkt de research, ontwikkeling en toepassing op grote schaal van nieuwe technologie voor het ‘oogsten’ van natuurlijke en hernieuwbare energiebronnen consequent tegen! 

Dus er is hoop, er zijn alternatieven, maar de vraag is of we mits deze tegenwerking de omschakeling op tijd zullen kunnen maken aangepast aan de noden van onze gemeenschap alvorens te vervallen in paniek, hongersnood (wat nu al even aan de gang is in Afrika bijvoorbeeld) onvermijdbare conflicten, chaos en complete ineenstorting van het systeem.

Om dit te voorkomen moet de grote massa inzien dat het systeem niet enkel inefficiënt, corrupt en zelfs schadelijk voor de gezondheid van de enkeling is, het is werkelijk niet-duurzaam, UNSUSTAINABLE om het met een mooi Engels woord te noemen. Dat wil zeggen dat of we dat nu geloven of niet – het systeem gedoemd is om in te storten, het kan niet blijven draaien op de manier dat we gewoon zijn. De grote massa moet dit niet alleen inzien maar het ook op tijd inzien en in actie schieten voor het te laat is.

Cree Indian Prophecy

Verder moeten we betalen voor onze luxe. Onze luxe is uiteraard ook gedrenkt in olie en gaat grotendeels ten koste van andere werelddelen die minder ‘chance’ hebben. We hebben de luxe om constant allerlei prullen te kopen die ofwel vanzelf al snel kapotgaan ofwel niet gebruikt worden omdat ze overbodig zijn en dus snel kunnen worden vervangen door andere. We worden door de constante reclames op tv en radio opgeroepen tot consumeren en ingeprent om ons daarbij prettig te voelen en op deze manier onze status te verzekeren in de groep.

In mijn generatie zie ik dat velen zich daartegen beginnen te verzetten maar er wordt op ons neergekeken. Zelf ben ik al eens ‘primitief’ genoemd omdat ik er vrijwillig en bewust voor kies om geen tv en ook geen microgolf in huis te hebben en probeer om zo lang mogelijk de aanschaf van een auto uit te stellen door alles met de fiets te doen.

En het laatste algemene punt waar mensen geld voor nodig hebben is het concept van ‘huisje, tuintje, kindje’. In België wordt dat eerder iets van ‘als-je-chance-hebt-rijhuisje, tuintje is zeer twijfelachtig, kindje naar eigen wens + een lening om de volgende 30 jaar af te betalen! Dit is de laatste schakel en het maakt de cirkel rond. Probeer nu eens als jonge starter, pas afgestudeerd, er maar voor te zorgen dat je kunt voorzien in jouw onderhoud en dat van jouw toekomstig gezin en je bent direct volledig vergrendeld in de matrix. Je bent slaaf van je bank, je bent slaaf van je rekeningen, en je bent niet anders dan geld verschuldigd aan alles en iedereen dat jou in leven houdt. The things you own start to own you. Dus je hebt geen andere keuze dan te werken, te consumeren en zodoende het systeem draaiende te houden.

Het breekpunt kwam voor mij toen ik besefte dat zelfs de belofte van hogere studies een soort fabel bleek te zijn. Het plan van mijn ouders was eenvoudig: breng kinderen naar België, laat ze daar studeren en een diploma halen en dan zullen ze automatisch veel geld verdienen en succesvol zijn.

Ik ben heel erg blij dat ik osteopathie heb gekozen als studierichting, omdat het de rode draad bevat van wat ik mijn roeping noem. Het is dankbaar en zinvol werk waarbij ik werkelijk mensen vooruit kan helpen, wat mij als geboren idealist veel voldoening zal schenken. Bovendien ben ik sowieso voorbestemd om zelfstandige te zijn omdat ik niet goed ben in bevelen van oversten blindelings op te volgen en mijn haar gaat rechtstaan van hoe mensen tegenwoordig worden opgejaagd om er meer winst uit te persen. 
Je wordt bijvoorbeeld verwacht om toch te komen werken als je met koorts thuis in jouw bed ligt ook al heb je een doktersbriefje om jouw afwezigheid te wettigen.

Ik werd tijdens mijn laatste job letterlijk gezegd aan telefoon “Er lopen hier mensen rond die er echt ziek uitzien en die komen toch werken tot er tranen in hun ogen staan bij wijze van spreken en jij moet een beetje hoesten en gaat daarom drie dagen thuisblijven? Wel als je zo wil doen dan moet je het maar zelf weten maar dan zal je hier niet lang meer moeten terugkomen volgens mij.” Volgens mijn dokter had ik een ernstige bronchitis en ik kreeg een antibioticakuur om te voorkomen dat het verder op mijn longen zou verspreiden, maar wie heeft een dokter nodig als jouw bazin het beter weet?

Verder bleek na een jaar als zelfstandige osteopaat te werken in een groepspraktijk met drie kinesisten dat de waarschuwingen van mijn collega’s een groot waarheidsgehalte bevatten. Ze beweerden bij mijn afstuderen dat er in Gent en omstreken al te veel osteopaten gevestigd zijn (volgens de gouden gids 64) waardoor het hier moeilijk is om aan werk te geraken. Dit hangt er ook van af waar je woont, in de buurt waar ik gevestigd ben lijken de mensen niet direct te popelen om 50 euro te leggen voor een kwalitatieve behandeling en onder de allochtone populatie is osteopathie onbekend en onbemind.

Verder kan het de lokale dokters een worst wezen, deze waren niet echt onder de indruk van een discipline die meteen de stempels ‘niet erkend’ en ‘niet wetenschappelijk bewezen’ meekrijgt, ongeacht de goede resultaten die ik er al mee geboekt heb bij de grote meerderheid van mijn patiënten in het voorbije jaar. Deze laatstgenoemde sturen dan vrienden en familie door naar mij maar nog steeds niet genoeg om fulltime mijn boterham te kunnen verdienen.

Mijn ogen zijn opengegaan en het plaatje is ver niet zo idyllisch als ik mij had ingebeeld. Om in mijn onderhoud te kunnen voorzien ben ik verplicht om naast mijn osteopathie een andere job bij te nemen omdat ik mijn sociale bijdrage niet kan betalen als zelfstandige in hoofdberoep. In België is het blijkbaar helemaal niet zo voordelig als het lijkt om zelfstandig in hoofberoep te zijn op vlak van sociale bijdragen en belastingen. Niet moeilijk dat vele zelfstandigen zich kapotwerken in 50-uren weken en toch relatief gemakkelijk failliet kunnen gaan of meer risico lopen op een burn-out bijvoorbeeld maar minder worden opgevangen financieel als ze effectief een burn-out krijgen.

En toen ondervond ik dat ik met mijn specifieke osteopathie diploma nog niet zomaar ergens binnengeraak. Nochtans ben ik in het bezit van een professionele bachelor. Dus wat zijn de vooruitzichten? 
In mijn ogen kan de financiële situatie alleen maar onstabieler worden in België, kijk maar naar wat er gebeurt met de vergrijzing en steeds op latere leeftijd mogen stoppen met werken om pensioenen te kunnen uitbetalen.

Het ziet er niet rooskleurig uit voor mijn generatie, de pas afgestudeerde starters, zeker als je nog eens afwijkende ideeën in jouw hoofd hebt en vastberaden bent je te verzetten om niet volledig door het systeem opgeslokt te worden. Als je afwijkend bent heb je minder kans om aangenomen te worden, en minder kans om een job te vinden die je niet haat of die zinloos en afstompend is in jouw ogen.

Je wordt dan al gauw bestempeld als zijnde alternatief, een groene, geitewollensokken hippie, een pothead, een anarchist, werkschuw tuig en nog een hele regenboog aan kleurrijke termen en labels om jonge mensen die hun hersenen gebruiken en een verschil willen maken in deze wereld in hokjes te kunnen stoppen. 
Het lijkt er wel op dat vanaf het moment dat mensen merken dat je kritiek hebt op de maatschappij ze je gaan beschouwen als niet meer één van hen. 
Ik heb ook gemerkt dat als je solliciteert je niet te idealistisch of kritisch mag zijn, de werkgever heeft dat niet graag. Je moet je flexibel opstellen wat in de praktijk wil zeggen dat jouw uren kunnen uitlopen naargelang het handig is voor jouw werkgever en je krijgt er meestal niet echt voor betaald (recup). Je wordt van in het begin heel duidelijk gemaakt hoe vervangbaar je wel niet bent, als jij moeite hebt met iets is het gemakkelijker om iemand anders in jouw plaats te zetten dan een manier te zoeken om tot een overeenkomst te komen. Mensen gaan werken als ze ziek zijn omdat ze bang zijn hun job te verliezen. En als je zoals mijzelf weigert om je te laten behandelen als vee en uit principe ontslag neemt dan verklaren de meeste van jouw kennissen je een beetje gek: "Slik je trots toch in meid en blijf daar werken tot je een andere job gevonden hebt!"
Je ouders zeggen dan dat je moet stoppen met zo een dromertje te zijn en “volwassen” moet worden waarmee ze bedoelen dat je beter vooruit zou geraken op de arbeidsmarkt als je een normaal kapsel zou hebben, je zou kleden zoals iedereen doet en gewoon aanvaardt dat je voor de rest van jouw leven een saaie en zinloze job zal moeten doen om te voorzien in jouw onderhoud, dat moet iedereen doen dus waarom zou jij een uitzondering zijn op de regel?

Begrijp mij nu niet verkeerd. Ik heb niets tegen werken, ik ben alles behalve werkschuw, ik zou alleen wensen dat iedereen het soort werk zou kunnen doen dat hem of haar voldoening brengt en daarbij ook genoeg verdienen om ervan te kunnen leven en met de respect behandeld worden die men verdient. Iedereen heeft zijn eigen steentje bij te dragen aan deze wereld op zijn eigen manier en een mens heeft het ook absoluut nodig om dat te doen. Ik persoonlijk zou mensen gratis behandelen moest ik niet afhankelijk zijn van geld om in mijn onderhoud te voorzien, gewoon omdat ik het leuk vind om dat te doen. Maar helaas pindakaas is het allemaal niet zo eenvoudig.

De wereld werkt blijkbaar niet op deze manier. Teleurgesteld en gedemotiveerd tot in mijn kleine teen voelde ik mij als een opgejaagd dier. Want in grote lijnen wordt van mij verwacht dat ik mij schik in mijn lot maar mijn hart zegt dat ik nooit gelukkig zal zijn zolang ik blijf lopen samen met de rest van de hamsters om het grote hamsterwiel draaiende te houden. En waarvoor zou ik het doen? Om nutritioneel dood voedsel en vervuild water te kunnen betalen? Te kunnen genieten van luxe ten koste van de rest van de wereld en daardoor hoog aanzien te verwerven in mijn gemeenschap? Voor de geruststelling van uitstekende gezondheidszorg? Om een huis te kunnen kopen (lening) of huren met misschien een klein stukje gazon in de achtertuin terwijl ik blijf dromen van een lap grond dat groot genoeg is om mijn gezin te kunnen voeden? Om kinderen op de wereld te zetten in een systeem dat niet duurzaam is, dus niet lang meer kan blijven duren en al goed op weg is zichzelf te vernietigen?

Op zo een moment moet je een keuze maken. Volg je de kudde of volg je jouw hart? En ik heb gekozen voor het laatste…Want waar een wil is is altijd een weg en er moeten andere manieren zijn om te leven, ook in deze woelige tijden. Velen hebben mij verteld dat mijn zoektocht naïef is en dat het niet verstandig zou zijn om de bescherming van de warme gezellige kudde te verlaten en zich op onbekend terrein te begeven. Dan ben ik maar een dwaas maar heb ik het tenminste geprobeerd... Want wie niet waagt blijft maagd!

Mijn doel is om zo veel mogelijk zelfvoorzienend te worden op vlak van voedsel, drinken, onderdak, gezondheidszorg, energievoorziening en eventueel transport. Om dat te kunnen realiseren moet ik mezelf eerst bevrijden van wat ik noem Aangeleerde Hulpeloosheid, het gevolg van opgroeien in deze maatschappij. 

Ik heb een soort eenheid hervonden met mijn generatie in de zin dat we allemaal ontwortelde planten blijken te zijn tegenwoordig. We zijn volledig afgeschermd geraakt van de wereld die ons voedt en in leven houdt, we zijn onze moeder (de natuur) kwijtgeraakt. Zodoende zijn we allemaal wezen geworden en we lijden in mijn ogen vooral spiritueel onder dit verlies.

Met Aangeleerde Hulpeloosheid bedoel ik dat we hulpeloos zijn als enkeling, als ‘naakte mens’ omdat ons tijdens onze opvoeding niet werd geleerd wat we werkelijk nodig hebben om volledig zelf in ons onderhoud te kunnen voorzien. Wij zijn al onze kennis van overleven in en met de natuur ergens onderweg kwijtgespeeld en staan helemaal niet meer in contact met de seizoenen en de ritmes van de natuur.
Wij weten niet meer hoe we voedsel moeten kweken of vinden, hoe we moeten jagen, of vissen, hoe we voedsel moeten opslaan en bewaren en verwerken, wie kan er tegenwoordig zelf nog brood bakken bijvoorbeeld? 
Wij weten niet meer hoe we een huis moeten bouwen of gereedschappen maken die we in ons dagelijks leven kunnen gebruiken. We weten zelfs niet eens veel over hoe ons eigen lichaam werkt en wat het nodig heeft om gezond te blijven, of wat we moeten doen om onszelf te genezen.  Wat ons wel wordt geleerd is dat we pas iemand zijn als we een diploma hebben en een job die goed verdient.

Wij weten niet hoe we voor onszelf moeten zorgen omdat de maatschappij al 'voor ons zorgt’ zodat wij ondertussen alle tijd hebben om te werken en te consumeren om zodoende in ons onderhoud te kunnen voorzien. 

Maar de waarheid is dat we alles behalve hulpeloos zijn! Wij beschikken op dit moment over de privilege van het internet, een schat aan vrij verkrijgbare informatie, wij zijn niet voor niets de kinderen van het informatietijdperk! En het zal weldra aan onze generatie zijn om de wereld ten goede of ten slechte te veranderen!
Wij kunnen ons verzetten, onszelf onderwijzen en proberen om een andere weg in te slaan als mensheid, proberen om samen te werken met de natuur in plaats van haar ruwweg te verkrachten waar het ons uitkomt. Op lange termijn kunnen we enkel als soort overleven als we erin slagen in harmonie met de natuur te bestaan.

Door zelfvoorzienend te worden neem ik de verantwoordelijkheid van mijn bestaan op deze planeet voor mijn eigen rekening, ik besef dat het niet eenvoudig zal worden en een grote dosis durf en doorzettingsvermogen en HARD WERK zal vergen om mijn droom te realiseren, maar als ik de balans opmaak, wat heb ik werkelijk nog te verliezen?