vrijdag 9 december 2011

Het beloofde land versus moderne slavernij


De eerste puzzelstukjes waren misschien wel zo onbenullig als dat grauwe en grijze weer van België dat absoluut niet kon tippen aan de azuurblauwe zee en de warme zon aan de kust van Krim waar ik geboren ben, en het gemis van dat magische gevoel van verwondering en ontzag dat ik als kind ervaren heb in de bossen en prachtige wilde natuur van mijn moederland (Oekraïne) terwijl ik het hier maar moest doen met grasveldjes, speelpleintjes en wat aangeplante bomen.
Ik voelde mij hier nooit volledig op mijn plaats en zie mijzelf nog steeds als een ontwortelde plant – uit zijn omgeving gerukt en verplaatst naar een andere omgeving wat er uiteindelijk voor zorgde dat ik in geen van beide meer thuishoor.
Door het scherpe contrast van de Sovjet opvoeding die ik van mijn ouders heb gekregen met de kapitalistische opvoeding die ik kreeg door in België te wonen en naar school te gaan heb ik de hypocrisie van beide mogen aanschouwen.
Mijn ouders namen mij en mijn broer mee naar België – het beloofde land, omdat we hier “kansen zouden krijgen om een deftige opleiding te genieten en veel geld te verdienen”, dat was hun droom, maar hoe zit het met de mijne?
Daar heb ik lang over moeten nadenken, want een ‘opvoeding’ in het algemeen, het schoolsysteem in het bijzonder (zowel Sovjet als Westers) moedigt helemaal niet aan tot dromen of nadenken, het moedigt aan tot een “normaal bestaan” as in: go to school, get a diploma, go to work, get married, have children, pay taxes, follow fashion, watch tv, act normal. (Now repeat after me ‘I am free’)



Pas rond mijn 20ste, toen ik kritischer werd begon ik op te merken dat er iets heel erg mis was met deze maatschappij, dit land, deze wereld in het algemeen.
Ik moet zeggen dat mijn ogen pas echt open zijn beginnen gaan toen onze kabeltelevisie werd afgesloten bij de internet installatie omdat we geen zin hadden daarvoor ook een abonnement te nemen.
Want als je geen tv kijkt word je ten eerste niet meer dagelijks gebrainwasht en zoet gehouden met enerzijds angst anderzijds allerlei onbenullige dingen als uiterlijk, mode, trends, lifestyle, reclame, celebs etc., ten tweede zit je zonder tv gegarandeerd meer op het internet. En internet is een schat aan informatie voor hen die informatie willen vinden!
Documentaires als Zeitgeist en The Union hebben mij werkelijk aan het denken gezet. Maar de gevolgen van een wankele economie die gedoemd is om in te storten en complotten op wereldschaal dat was nog ver van mijn bed toen, dus ik volgde in grote lijnen nog steeds de weg die mijn ouders voor mij hadden uitgestippeld, namelijk: diplomaà werk à geld & luxe, al de rest was van ondergeschikt belang.

En toen werd mijn moeder gediagnosticeerd met kanker.
Het nieuws sloeg in als een bom! Niemand in onze familie heeft ooit kanker gehad naar mijn weten, bovendien is mijn mama (prille 40er) altijd het toonbeeld geweest van een gezonde levensstijl in algemene zin: gezworen geheelonthouder – nooit gerookt en met moeite een druppel alcohol aangeraakt in heel haar leven, altijd sportief geweest en moeite gedaan om gezond te eten, deed alles zoveel mogelijk volgens het boekske. Waar had ze dit dan in godsnaam aan verdiend?
Niemand, zelfs haar dokters niet, kon mij dat duidelijk uitleggen.
Als student osteopathie in mijn derde jaar was ik al serieus gebeten door een holistische visie op gezondheid en idealistisch als ik ben kon ik mij niet neerleggen bij de magere uitleg van ‘mensen krijgen nu eenmaal kanker’, ik moest en zou te weten komen wat er hier aan de hand was! Ik verslond het ene boek na de andere en ben bijzonder verontrustende en zelfs angstaanjagende dingen tegengekomen op mijn zoektocht naar de waarheid – waarom 1 op 3 personen in België en Nederland ooit in zijn leven te maken zal krijgen met kanker.

De samenzweringstheorieën zoals ik ze voor het eerst voorgesteld zag door de makers van Zeitgeist  begonnen zich te manifesteren op plaatsen waar je ze het minst zou verwachten: de voedselindustrie, de wetgeving, de farmaceutische industrie en daardoor in feite de gezondheidszorg in het algemeen – waar ik in zekere zin op weg was deel van uit te maken.( Deze ben ik dan maar de Gezondheidsindustrie gaan noemen bij gebrek aan een betere term.) Al deze samenzweringstheorieën zijn gebaseerd op hebzucht naar geld dat hoe je het draait of keert altijd leidt naar macht, hoe meer geld je hebt hoe meer je hebt te zeggen in deze wereld zo blijkt het. Winst ten koste van mensen, dat is het gevolg van machthebbers die gedreven worden door hebzucht.

Waar het in mijn ogen allemaal op neerkomt is dat er in elk van deze “industrieën” (of het nu bank of voeding of gezondheid is, maakt niet uit) mensen moeten zijn die achter de schermen de touwtjes in handen houden en zodoende poen scheppen dat het niet meer mooi is en bovendien de macht bezitten om zichzelf & hun belangen in stand te houden, dit ten koste van, jawel, jou en mij en ons allemaal onwetende schaapjes!

Het gevolg hiervan is MODERNE SLAVERNIJ: wij moeten steeds meer en langer werken, steeds op een hoger wordend tempo en onder hoger wordende stress, dit dus om te ‘voorzien in ons onderhoud’!
Simpel gezegd om een dak boven ons hoofd te hebben, te kunnen eten en drinken en onszelf te kleden en de energierekening te kunnen betalen. Tegenoordig komt daar nog een heleboel overbodige luxe bij zoals bijvoorbeeld dingen die ons worden aangepraat om ons uiterlijk te veranderen om er ‘aanvaardbaar’ uit te zien voor onze medemens. En transport natuurlijk, want tegenwoordig kan je bijna niet meer solliciteren voor een job als je niet in het bezit bent van een rijbewijs en eigen vervoer.
Tot daar aan toe, dacht ik, het is toch wel mogelijk om een job te vinden die je graag doet (ik heb er daarom voor gekozen om zelfstandige osteopaat te worden) en in zekere zin niet mee te draaien met heel de kermisattractie van een mainstream bestaan?!
Maar laten we nu dit ‘voorzien in ons onderhoud’ even onder de loep nemen, gezien het onze belangrijkste drijfveer is om ons te schikken in ons lot en onze job, die we mogelijk helemaal niet graag doen. (of zoals ze het in het Engels zo mooi uitdrukken: “submit to employment”) En laten we onszelf afvragen waar onze zuurverdiende centjes werkelijk voor betalen: Voedsel en drinken? Kwalitatieve gezondheidszorg? Energievoorziening & transport? Luxe? Huisje, tuintje, kindje?


1 opmerking: